گامبورو یک بیماری به شدت مسری بوده که اغلب طیور جوان صنعتی، بوقلمون و اردک را درگیر می‌کند. نام گامبورو از اولین محلی که این ویروس کشف شد گرفته شده است. این بیماری توسط ویروس بورس عفونی (IBDV) عضوی از جنس بیرناویروس ایجاد می‌شود. این ویروس سلول‌های لنفی درون بورس فابرسیوس، لوزه و طحال جایگزین می‌شوند. بیماری معمولا جوجه‌های تا 6 هفته را درگیر کرده و با مرگ ناگهانی همراه است.
زمانی تصور می‌شد که بیماری تنها گله‌های گوشتی تجاری را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سویه‌ی حادی که در سال 1987 در اروپا ظهور یافته و از آن روز به یک بیماری مهم در گله‌های تخمگذار و گوشتی تبدیل شده است. هم اکنون واکسیناسیون گسترده علیه این بیماری انجام شده و تحمل ایمنی به میزان برخورد گله‌های مادر و هچری‌ها با این ویروس تعیین می‌شود. گله‌هایی که به شدت از لحاظ امنیت زیستی قوی هستند به شدت به این بیماری حساس بوده زیرا قبلا با این ویروس برخورد نداشته‌اند.
این ویروس از پرنده‌ی بیمار به مدت 10 الی 14 روز ترشح شده و به شدت بیماری‌زا است. حامل‌هایی مانند پرندگان وحشی، حیوانات موذی و انسان‌ها می‌توانند بیماری را انتقال دهند. شدت بیماری به حدت ویروس بستگی داشته و میزان آنتی بادی مادری، سن و نژاد نیز تاثیرگذار است. اگر چه جوجه‌های تازه هچ شده ممکن است برای مدت کوتاهی نسبت به این بیماری مصون باشند، اما با کاهش آنتی بادی مادری مخصوصا در مقابل سویه‌های جدید بیماری شدید ایجاد خواهد شد به همین دلیل در هر نسل جدید، مرغان مولد و مادر از لحاظ وضعیت IBD و برنامه تولید واکسن موثر علیه این بیماری باید غربالگری شوند تا بیشترین میزان تحمل ایمنی علیه این بیماری ایجاد شود. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد گله‌های مادر حساسیت متفاوتی نسبت به این بیماری در گله دارند. به عنوان مثال مرغ لگهورن نسبت به دیگر مولدها مقامت کمتری نسبت به این بیماری داشته (Sanitvar, 1981) و تا حدود 18 هفتگی حساس هستند. همچنین افزایش مقامت به این بیماری در پرندگان مسن‌تر وجود داشته زیرا بورس فابرسیوس کاملا تکامل یافته است.