مصرف تیل مایکوزین در پیشگیری و درمان بیماری های طیور

معرفی تیل میکودم 25؛ گزارش اتحادیه اروپا

1- تیل مایکوزین یک آنتی بیوتیک طیور ماکرولید سنتزی از تایلوزین است. طیف خواص آنتی باکتریال این آنتی بیوتیک مشابه با تایلوزین بوده اما در مقابل پاستورلا مولتی سیدا و پاستورلا همولایتیکا اثر بخشی بالاتری دارد. این آنتی بیوتیک جهت درمان بیماری های طیور و دامی مثل پنومونی باکتریایی در گوساله‌های جوان با تک دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن به صورت زیر جلدی استفاده می‌شود. (محصول تیل میکودم 25 با ماده اولیه تیل مایکوزین، در درمان بیماری های طیور و دام کاربرد بسیاری دارد.)

2- مصرف خوراکی تیل مایکوزین جهت درمان بیماری های طیور و دام توکسیسیتی حاد بسیار کمی دارد. در جوندگان دوز LD50 بیشتر از 0.8 گرم به ازای هر کیلوگرم است. تست توکسیسیتی تحت حاد در موش صحرایی توکسیسیتی پایین آن را تایید می‌کند.

3- بر اساس مطالعات توکسیسیتی حاد مشخص شد که مصرف خوراکی تیل مایکوزین کمترین سمیت را دارد. تزریق درون ماهیچه‌ای و درون رگی 7.5 تا 30 میلی‌گرم/ کیلوگرم از تیل مایکوزین برای بسیاری از گونه‌های سمی است.

4- مطالعات توکسیسیتی مزمن در سگ و موش صحرایی تاثیر دارو بر قلب و کلیه را نشان داد (تاکی کاردی و بزرگ شدگی قلب و نفروزیس کلیه). همچنین بر وزن نسبی قلب، کلیه و کبد تاثیر گذاشته است. کم‌ترین دوز بدون هیچگونه تغییر 4 میلی‌گرم/کیلوگرم به صورت روزانه در سگ بوده است.

5- در مطالعات تراتوژنیک در خرگوش و موش صحرایی و در مطالعات اثر بر تولید مثل موش صحرایی نشان داد که تیل مایکوزین تراتوژنیک و امبریوژنیک نیست.

6- تست‌های موتاژنیک (تست in vitro باکتری‌ها و in vivo در پستانداران) عدم موتاژن بودن دارو را نشان داده است. به دلیل اینکه هیچ سرهم شدگی ساختاری با ترکیبات کارسینوژنیک در این دارو دیده نشده و همچنین هیچ ضایعه‌ی پرولیفراتیو و اثر موتاژنیک نیز دیده نشده است مطالعات کارسینوژنیک نیاز نبوده است.

7- با توجه به خاصیت ضدمیکروب تیل مایکوزین (in vivo و in vitro) مطالعات اثربخشی وجود دارد. در یک مطالعه in vivo بر فلور طبیعی روده در موش عاری از جرم، بالاترین دوز 400 میکروگرم/کیلوگرم را می‌توان بدون هیچ عارضه جانبی مصرف نمود. در مطالعات in vitro نشان داده شد که باکتری‌های بیفیدوباکتریوم و پپتوسترپتوکوکسی نسبت به باکتروئیدس فراجیلیس، کلستردیوم پرفرنجس و ای کلای حساستر هستند.

8- استفاده از 400 میکروگرم/کیلوگرم تیل مایکوزین در موش های عاری از جرم به منظور ارزیابی ریسک میکروبیولوژیکی و فاکتور امنیتی 100، یک ADI میکروبیولوژیکی با 0.004 میلی‌گرم/کیلوگرم/روز قابل مصرف است.

9- به دنبال مصرف خوراکی 14C-تیل مایکوزین برای درمان بیماری طیور و دام در خوک تقریبا 80 درصد دارو از طریق مدفوع دفع گردید. حدود نصف داروی دفع شده همان ترکیب مادری بوده است. حدود 40 درصد دوز خوراکی به حالت تیل مایکوزین در روده مصرف کننده وجود دارد.

10- پس از تزریق زیر جلدی، تیل مایکوزین سریعا از محل جذب می‌شود. در گوساله حداکثر غلظت پلاسمایی حدود 1 ساعت بعد ایجاد می‌شود. پاکسازی دارو از سرم خون تقریبا آهسته انجام می‌شود. تقریبا 70 درصد دوز مصرف شده از طریق مدفوع و حدود 20 درصد در ادرار دفع می‌گردد.

11- مطالعات به روی متابولیت‌های این دارو نشان داد که متابولیسم شدیدی به روی ترکیب مادر انجام نمی‌شود. به غیر از تکیب مادر، در صفرا و کبد دو متابولیت اصلی (T1 و T2) و یک متابولیت فرعی (T3) یافت می‌شود. متابولیت T1 یک تیل مایکوزین N-دس‌متیله بوده و T3 نوعی متابولیت بوده که در آن گروه –N (Ch2) در آن با –OH جایگزین شده است. T2 متابولیت دیگری است که گمان می‌رود جز ناخالصی‌های این ترکیب باشد. در مدفوع و ادرار گوساله تقریبا به ترتیب 20 و 65 درصد تمامی باقی‌مانده ترکیب مادر تیل مایکوزین بوده است. اگرچه به دلیل ریکاوری پایین درصد ترکیب مادر در مدفوع احتمالا بیش از 20 درصد باشد.

12- مطالعات کینتیک در گوساله نشان داده که تیل مایکوزین در تمامی بدن منتشر می‌شود. اما بیشتر غلظت در کبد، کلیه و محل تزریق قرار دارد. بعد از 14 روز عدم مصرف مقادیر ترکیب مادر در کبد و کلیه قابل مقابسه هستند و حدود 20 برابر بیشتر از مقادیر آن در ماهیچه و چربی است. در مطالعات رادیواکتیو، مقادیر کل باقیمانده در کلیه و کبد سه روز پس از قطع مصرف مقایسه شده و حدود 40 تا 80  برابر غلظت در ماهیچه و چربی است. ترکیب مادر و T2 (اکثرا در کبد) بیشترین باقی‌مانده را تشکیل داده به صورتی که بر اساس اندازه گیری ترکیب مادر مقادیر باقی‌مانده در کبد از 37 درصد (3 روز پس از قطع مصرف) با 17 درصد ترکیب مادر به 7 درصد در روز 28 خواهد رسید.

13- مقادیر MRL برای ترکیب مادر به عنوان مارکر باقی‌مانده وجود دارد:

کبد و کلیه                        1 میلی‌گرم/کیلوگرم

ماهیچه و چربی              0.05 میلی‌گرم/کیلوگرم

14- متد HPLC با حد تشخیص 4.71 میکروگرم/کیلوگرم و LC-MS به منظور تعیین مقادیر باقی‌مانده قابل استفاده هستند.